Verslaafd aan de bas. Snaren en blaren.

Een hobby wordt ’t genoemd. Nou ’t lijkt getverdemme wel een tweede baan. Zaterdagavond 19.30 uur prikklokken en de meter loopt. Een vrachtwagen wordt afgeladen. De karavaan is weer eens op pad naar een ontoerekeningsvatbaar en rokerig concert.

Aldaar aangekomen worden de oorwarmers uitgeladen. Koffie en wat bier in de mik en de apparatuur gaat onder de elektrische prik. De soundcheck vindt plaats en dan opeens volstrekt zich het wonder dat “HOBBY” heet.

Na vaak vier uur spelen, geblaarde vingers en verzuurde kelen is het tijd ons te bezinnen, de vracht in te laden en nog voor het ochtendgloren thuis te zijn. Naast al dit leuks zijn er ook de nare dingen, zoals onze voorprogramma’s. De Dijk, De Earing enz. Opeens telt dan het stapeltje publiek 2.500 (kern) koppen. Momentje voor jezelf zeg maar.

Mijn verborgen talent? Zingen. Niemand schijnt zich er van bewust. Er is zelfs een verbod uitgevaardigd en op naleving wordt streng toegezien. Eigenlijk wel zo verstandig.

Van de ene band naar de andere, van blues naar hardrock met e/o zonder eigen nummers. Best wel tof maar ding zijn toch de gevoelige stampende rock-covers. Hucksters, een band met jongens die ’t voor de passie, de lol en de vriendschap doen.

’t Schijnt dat mijn tweede jeugd voor de deur staat. Ik doe mooi niet open, ik ben de eerste nog aan het verwerken.